Dopuszczalność posiadania bez pozwolenia broni palnej systemu lefaucheux tzw. „lefoszek” - czy pistolet / karabin lefaucheux to broń historyczna?

Nowelizacja ustawy o broni i amunicji dokonana ustawą z dnia z dnia 5 stycznia 2011 roku o zmianie ustawy o broni i amunicji (Dz.U. Nr 38, poz. 195) wprowadziła zasadnicze modyfikacje w treści wskazanego aktu prawnego. Przede wszystkim na kanwie powyższej regulacji, ustawodawca bardziej rygorystycznie niż dotychczas potraktował kwestię posiadania tzw. broni historycznej.  Modyfikacje w tym aspekcie nastąpiły od dnia 10 marca 2011 roku, tj. w dniu wejścia w życie powyższej ustawy.

Przypomnę, iż przed wskazanym terminem art. 11 ustawy o broni i amunicji stanowił, iż nie jest wymagane pozwolenia na broń m. in. w przypadku posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub replikę tej broni (art. 11 pkt 1 ww. ustawy ). Tymczasem od dnia 10 marca 2011 roku treść ww. normy zmieniała się i pozostaje aktualna do dziś. Zgodnie z art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji nie wymaga pozwolenia na broń w przypadku posiadania broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni. Chociaż literalne brzmienie wskazanego przepisu wskazuje, iż teoretycznie „podniesiono” datę produkcji broni, w dacie której powinna być wyprodukowana, aby uznano ją za broń historyczną, jednak wskazano, iż wyłączenie dotyczy jedynie broni palnej rozdzielnego ładowania, co w konsekwencji znacznie zawęziło krąg broni palnej, która można posiadać bez zezwolenia. 

Pomijam w tym miejscu kwestię dokładnego wyjaśnienia, co znaczy termin "broń rozdzielnego ładowania", pozostawiając go na oddzielny temat, a odniosę się do problemu, jak wskazana nowelizacja wpłynęła na legalność posiadania broni palnej systemu lefaucheux, o której mowa w tytule.

Zacznijmy więc od tego, że system Lefaucheux genezę swoją bierze z pierwszej połowy XIX wieku. Wynalazł go francuski rusznikarz Casmir Lefaucheux w 1828 roku. W 1836 roku wyprodukował również nabój scalony (The ilustrated encyclopedia of handguns, A.B.Zhuk, London 1995, s.30). Chociaż dopiero unowocześniony nabój trzpieniowy, jaki prezentowała ta broń został opatentowany dopiero w 1854 roku rzez syna konstruktora i większość seryjnie produkowanych strzelb, karabinów oraz rewolwerów tego typu, produkowana seryjnie, pochodzi już z drugiej połowy XIX wieku, to w razie ewentualnego postępowanie przygotowawczego posiadacz mógł bronić się twierdzeniem, że broń palna  pochodzi sprzed roku 1850 . Miał na to argumenty. W ewentualnej sprawie o posiadanie broni palnej, istota sporu rozgrywała się na etapie opinii biegłego, który oceniał jej genezę . 

Podsumowując wskazany aspekt, w kontekście brzmienia ustawy o broni i amunicji sprzed 10 marca 2011 roku, posiadanie broni palnej z systemem Lefaucheux, której egzemplarze zwano "lefoszówkami" lub „lefoszkami” było w zasadzie dozwolone, a jeżeli zostało zakwestionowane, to w procesie istniała duża szansa obrony przez potencjalnego posiadacza.

Niemniej jednak stan prawny się zmienił.  Potencjalnie literalna modyfikacja daty produkcji broni z art. 11 ustawy o borni i amunicji, na 1885 rok pomogła posiadaczom, właściwie wykluczając możliwość zasadnego  kwestionowania przez organy ścigania, że posiadany egzemplarz wyprodukowano w roku 1852 a nie 1848 . Pojawiła się jednak bardziej" problematyczna kwestia "broni palnej rozdzielnego ładowania", która w praktyce założyła posiadaczom tzw. lefoszek przysłowiową pętlę na szyję. Nie zgłębiając się w szczegóły trzeba wskazać, iż niestety broń palna z systemem Lefaucheux, ładowna nabojami trzpieniowymi nie  jest przykładem broni palnej rozdzielnego ładowania, w związku z tym posiadanie broni palnej zawierającej ten system jest bezwzględnie zabronione i sankcjonowane jak posiadanie każdej innej broni palnej. W konsekwencji ww. ustawa z dnia 5 stycznia 2011 roku wyłączyła możliwość obrotu egzemplarzami tego typu broni. Jeżeli jeszcze 9 marca 2011 roku możliwym była sprzedaż, kupno, produkcja replik tzw. lefoszek jako broni historycznej, to już po tym dniu wszyscy posiadacze powyższych stali się w rozumieniu ustawy o broni i amunicji kryminalistami.

Źródło wikipedia

W powyższym kuriozum ustawodawca pozostawił małą furtkę dla osób, które nabyły przed nowelizacją egzemplarz broni palnej z systemem Lefaucheux. Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o nowelizacji ustawy o broni i amunicji osoby posiadające, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, broń palną na nabój scalony wytworzoną przed 1850 r. lub replikę tej broni, w terminie roku od dnia jej wejścia w życie, mogły wystąpić do właściwego organu Policji o wydanie pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich. Tymczasem uzyskanie pozwolenia, zmierzające do zalegalizowania tej broni (Lefaucheux) następowało bez konieczności wykazywania członkostwa w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim (wymóg ten jest aktualny dziś). W konsekwencji, do dnia 10 marca 2012 roku posiadacz tzw. lefoszki mógł wystąpić o wydanie pozwolenia na broń na uprzywilejowanych zasadach i zalegalizować jej posiadanie. W chwili obecnej jest to niemożliwe.

Podsumowując, odpowiadając na pytanie zadane w temacie, osoby które po 10 marca 2012 roku, nie wystąpiły o wydanie powyższego pozwolenia, w chwili obecnej posiadają już nie broń historyczną, ale "standardową" broń i amunicję, co jest sankcjonowane z mocy art. 263 § 2 k.k. karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Pozdrawiam

Tomasz Duda 

Postępowanie z przedmiotami zajętymi podczas przeszukania,

Tematem dzisiejszego wpisu będą zasady postępowania z przedmiotami zajętymi podczas przeszukania, która to instytucja omówiona została ostatnio. Dowiecie się, co stanie się, albo co może się stać z przedmiotami, które zostaną zajęte w przypadku podejrzenia popełnia przestępstwa posiadania broni palnej.

Postępowanie z przedmiotami zajętymi podczas przeszukania regulują normy kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z art. 228 § 1 przedmioty wydane lub znalezione w czasie przeszukania należy po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu zabrać albo oddać na przechowanie osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia na każde żądanie organu prowadzącego postępowanie.Tak samo postępuje się ze znalezionymi w czasie przeszukania przedmiotami mogącymi stanowić dowód innego przestępstwa, podlegającymi przepadkowi lub których posiadanie jest zabronione. Po dokonaniu przejęcia przedmiotów osobom zainteresowanym należy natychmiast wręczyć pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane. Pokwitowanie powinno być doręczone niezwłocznie, w praktyce osobom, u których dokonano przeszukania. Niedopuszczalnym jest przy tym zwłoka w sporządzeniu bądź wydaniu pokwitowania. 

Pokwitowaniem z przeszukania jest najczęściej spis i opis rzeczy znalezionych w toku przeszukania, którego przykład przedstawiam w załączeniu. w jego treści osoba dokonująca przeszukania opisuje zajęte przedmioty oraz przedstawia sposób postępowania z nimi.

Spis i opis rzeczy sporządzany bezpośrednio po przeprowadzeniu przeszukania

Jeżeli przeszukanie odbyło się bez uprzedniego postanowienia sadu lub prokuratora, a w terminie 7 dni nie zostało zatwierdzone (bądź w terminie 14 dni jeżeli rzecz została wydana dobrowolnie, a osoba u której dokonywano przeszukania nie zgłosiła stosownego wniosku), organ jest zobowiązany zwrócić zatrzymane przedmioty.  Analogicznie postępuje się, jeżeli zatrzymane przedmioty są nieprzydatne dla postępowania. Niemniej, w stosunku do rzeczy, których posiadanie jest zabronione (doskonałym przykładem są przedmioty mogące stanowić broń i amunicję), z mocy art. 230 § 3 k.p.k. podlegają one przekazaniu odpowiedniej instytucji bądź urzędowi. Jest to najpopularniejsza droga postępowania z zajętymi przedmiotami. Powyższe jest wykonywane w drodze postanowienia, którego przykład załączam poniżej.

Postanowienie jest zaskarżalne i może być kwestionowane, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki do zwrotu zajętych przedmiotów osobie uprawnionej do ich posiadania, np. zajęto egzemplarz broni, na która użytkownik posiada pozwolenie, którego jednak nie mógł okazać podczas przeszukania ze względu na zaginięcie. Jeżeli istniej spór co do traktowania przedmiotów jako niebezpiecznie, czy jako elementy broni i amunicji, szansa że je odzyskamy jest nikła. 

Postępowanie z przedmiotami nieb niebezpiecznymi po przeszukaniu. 

Jeżeli w toku przeszukania pojawiają się materiały niebezpieczne i zostaje wezwany patrol saperski, po zajęciu przedmiotów sporządza on osobny protokół, w którym również oznacza zajęte przedmioty. W myśl art. 232a § 1 k.p.c. "Przedmioty i substancje stwarzające niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia, a w szczególności broń, amunicję, materiały wybuchowe lub łatwopalne, materiały radioaktywne, substancje trujące, duszące lub parzące, środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1, a także wyroby tytoniowe i napoje alkoholowe, przechowuje się w miejscu i w sposób zapewniający ich należyte zabezpieczenie.". Jeżeli dla przeprowadzenia badań substancji jest wystarczające zachowani ich próbek, pozostałe przedmioty podlegają zniszczeniu na podstawie postanowienia są lub referendarza sądowego, które wydawane są w rozpoznaniu wniosku prokuratora. Przedmioty i substancje stwarzające bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia przez możliwość eksplozji materiałów wybuchowych lub łatwopalnych, innego gwałtownego wyzwolenia energii, rozprzestrzeniania się substancji trujących, duszących lub parzących, wyzwolenia energii jądrowej lub promieniowania jonizującego albo których przechowywanie w niezmienionym stanie nie jest możliwe, można zniszczyć przed wydaniem postanowienia. W praktyce ma to miejsce, gdy pojawia się wspomniany patrol saperski, który bezpośrednio decyduje o kwalifikacji zajętych przedmiotów oraz czy zostaną one zniszczone bezpośrednio, w terminie 30 dni od zajęcia.

Protokół sporządzony przez patrol saperski

Szczegółowy opis podmiotów uprawnionych do przechowywania oraz zniszczenia przedmiotów i substancji stwarzających niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia, a w szczególności broni, amunicji, materiałów wybuchowych lub łatwopalnych, szczegółowe warunki, sposób i miejsca przechowywania przedmiotów i substancji oraz ich próbek oraz warunki i sposób zniszczenia przedmiotów i substancji oraz ich próbek reguluje rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie podmiotów uprawnionych do przechowywania oraz zniszczenia w postępowaniu karnym przedmiotów i substancji stwarzających niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia z dnia 14 grudnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1486).

Pozdrawiam
Tomasz Duda

Przeszukania pomieszczeń w sprawach o posiadanie broni - prawidłowość, obowiązki i uprawnienia osoby u której dokonuje się przeszukania

Przeszukania pomieszczeń w sprawach o posiadanie broni - prawidłowość, obowiązki i uprawnienia osoby u której  dokonuje się przeszukania

Nieraz w mediach słyszy się o spektakularnych przeszukaniach pomieszczeń osób podejrzanych o nielegalne posiadanie broni palnej. W informacji słyszymy najczęściej, iż w mieszkaniu XY-letniego mieszkańca Z znaleziono kilkadziesiąt sztuk broni palnej i amunicji i zabezpieczono. Następnie pojawia się informacja, iż niefortunny posiadacz będzie miał postawione zarzuty. Powyższe wiadomości medialne są oczywiście nastawione na rozgłos i nie przedstawiają rzeczywistości obiektywnie. Destrukty, które najczęściej są zabezpieczane określa się niejako z góry jako broń, zaś przy okazji zaboru przedmiotów potencjalnie niebezpiecznych, do ekspertyzy trafiają przedmioty czy substancje, które w sposób oczywisty nie mogą być za takowe uznane. 

Ponadto o ile przeszukanie i znalezienie podejrzanie wyglądających przedmiotów z zasady zawsze wiąże się z rozgłosem, o tyle właściwie nie mówi się o prawidłowości i legalności dokonania samej czynności . Co więcej, przeważnie osoby poszukiwane nie mają pojęcia jak powinno ono wyglądać oraz jakie mają prawa w trakcie wykonywania powyższej czynności. 

Zaczynając od podstaw przeszukanie pomieszczeń reguluje art. 219 §1 k.p.k. wskazujący, iż „w celu wykrycia lub zatrzymania albo przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej, a także w celu znalezienia rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym, można dokonać przeszukania pomieszczeń i innych miejsc, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że osoba podejrzana lub wymienione rzeczy tam się znajdują”. Literalna wykładnia wskazanego przepisu wskazuje, iż przeszukanie pomieszczeń może być dokonane, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, że w przeszukiwanym miejscu organy ścigania znajdą  interesujące je przedmioty, które będą mogły stanowić dowód w sprawie. Przedmioty, którym potencjalnie można przypisać cechy broni są tutaj idealnym przykładem, gdyż iż zabezpieczenie oraz przedstawienie jako dowodu rzeczowego jest właściwie istotą wszczęcia postępowania o posiadanie broni. Przy tym, jak wskazałem, koniecznym jest wystąpienie drugiej z przesłanek przeszukania pomieszczeń w postaci „uzasadnionych podstaw”. W praktyce to np. denuncjacja przez nielubianego sąsiada, członka dalszej rodziny, czy dokonywanie podejrzanych zakupów z portali aukcyjnych jest wystarczająca do inicjacji postępowania.

Procedurę przeprowadzenia czynności oraz podmioty do tego uprawnione reguluje art. 220 k.p.k. W praktyce najczęściej przeszukaniem zajmuje się Policja, przy tym do wykonania czynności nie przychodzi jeden policjant, ale kilku. Zdarza się, że funkcjonariusze od razu zjawiają się w asyście „Patrolu saperskiego”, nieraz przeszukanie odbywa się bez jego udziału, a przy zlokalizowaniu materiałów niebezpiecznych tego rodzaju specjaliści są wzywani do ad hoc do zabezpieczenia ww. przedmiotów. 

Zgodnie z art. 220 §2 k.p.k. zasadą jest dokonanie przeszukania na podstawie postanowienia sądu bądź prokuratora. Postanowienie to przed przeszukaniem powinno być doręczone osobie u której ma zostać przeprowadzona czynność. Zgłębiając się do treści wskazanego orzeczenia powinny się w nim znaleźć informacje o przesłankach uzasadniających przeprowadzenie czynności. Przy tym należy pamiętać, iż nie jest prawidłowym wydawania postanowienia właściwie w próżnię, z szerokim określenie poszukiwanych przedmiotów. Odsyłam tutaj do komentarza: „Niedopuszczalne jest wydanie postanowienia o przeszukaniu bez dokładnego wskazania (określenia) poszukiwanej rzeczy, poprzestając na poleceniu znalezienia np. „rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie" (zob. J. Grajewski, w: Grajewski, KPK. Komentarz, t. I, 2003, s. 566). Taki sposób określenia przedmiotu przeszukania (nierzadki zresztą w praktyce) powoduje, że de facto, to nie organ podejmujący decyzję o przeszukaniu, ale organ wykonujący tę czynność decyduje o tym, jaka rzecz może stanowić dowód w sprawie, a przez to podlegać zajęciu. W sprawie Buck przeciwko Niemcom ETPC podkreślił, że ogólny i szeroki zakres decyzji o przeszukaniu oznacza, że nie ogranicza się ona do tego co było nieodzowne z uwagi na okoliczności sprawy, co w konsekwencji sprawia, że taka decyzja narusza warunek konieczności przeszukania, stanowiąc nieproporcjonalną ingerencję w chronione art. 8 ust. 1 EKPC prawo do prywatności [zob. B. Gronowska, Wyrok ETPC w Strasburgu z 28.4.2005 r. w sprawie Buck przeciwko Niemcom, Prok. i Pr. 2005, Nr 9, s. 167 oraz § 45–50 orz. ETPC–Izba (sekcja I) z 9.12.2004 r., w sprawie 41872/98 Van Rossem przeciwko Belgii, Pal. 2005, Nr 3–4, s. 185].” (Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. prof. dr hab. Jerzy Skorupka, wyd. 2 , 2016, Legalis). Sformułowanie uzasadnienia ww. postanowienia ogólnie jest podstawa do jego zaskarżenia. 

Zasada zasadą, jednak od wskazanego trybu przewidziano wyjątek w postaci przypadków niecierpiących zwłoki. Dla powyższych sytuacji, które nie zostały zdefiniowane i moim zdaniem dają organom ścigania nieuzasadnioną przewagę nad przeszukiwanym przewidziano tryb nadzwyczajny. Dla jego legalności wystarczy, aby organ dokonujący przeszukania okazał przeszukiwanemu nakaz kierownika swojej jednostki lub legitymację służbową. Dopiero po przeszukaniu organ zwraca się niezwłocznie do sądu lub prokuratora o zatwierdzenie przeszukania. Zatwierdzenie następuje w formie postanowienia, które winno być doręczone osobie, u której dokonano przeszukania, w terminie 7 dni od daty czynności na zgłoszone do protokołu żądanie tej osoby. O prawie zgłoszenia takiego żądania do protokołu przeszukiwany musi zostać pouczony. Oczywiście zachęcam do składania powyższego, aby zbadać legalność działania organów ścigania i mieć możliwość do zaskarżenia powyższego. Pamiętajmy, iż zgodnie z art. 168a k.p.k. dowód jest niedopuszczalny, gdy został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego czynności służbowych. Dotyczy to bezpośrednio dowodu pochodzącego z „nielegalnego” przeszukania. Przy tym termin 7 dni na doręczenie postanowienia to bardzo krótki termin, zaś niedopełnienie wskazanego obowiązku i brak zatwierdzenia przeszukania w przewidzianym czasie powoduje konieczność zwrotu zatrzymanych przedmiotów. 

Postanowienie o przeszukaniu z początku 2017 roku. W tym przypadku przeszukanie w poszukiwaniu amunicji zakończyło się znalezieniem i zajęciem innych potencjalnie niebezpiecznych przedmiotów nieobjętych postanowieniem

Przeszukiwania z zasady dokonuje się w dzień. Porą nocną w rozumieniu k.p.k. jest okres pomiędzy godziną 22:00 a 6:00 rano, zaś przeprowadzenie czynności może być wtedy dokonane jedynie w przypadkach niecierpiących zwłoki. Jednakże przeszukanie rozpoczęte za dnia można prowadzić również nocą. Korelacja powyższego oraz praktyka wskazuje, iż czynność przeważnie przeprowadzana jest rano, w godzinach 6:00-9:00 w zależności od powagi sytuacji i gorliwości funkcjonariuszy.

Przed rozpoczęciem przeszukania osoba, u której ma nastąpić czynność powinna zostać poinformowana o celu czynności i wezwana do wydania czynności. Wydanie żadnych przedmiotów teoretycznie uniemożliwia organowi przeszukanie. Niedopuszczalnym jest poszukiwanie innych przedmiotów niż wskazane w postanowieniu o przeszukaniu. Tym niemniej, jeżeli przeszukiwanie zostanie dokonane, nie oznacza to, że nie można zatrzymać innych przedmiotów niż wskazane w postanowieniu. Jeżeli w czasie przeszukania zostały znalezione, niejako przy okazji, przedmioty mogące stanowić dowód innego przestępstwa, podlegające przepadkowi lub których posiadanie jest zabronione, podlegają one zatrzymaniu (art. 228 § 2 k.p.k.). Doskonale wskazuje to, iż dobrowolne wydanie przedmiotów, których żąda Organ jest korzystne i powinno chronić przed przewróceniem mieszkania do góry nogami przez organy skierowane do dokonania czynności.

Gdy osoba, u której ma być przeprowadzone przeszukanie, nie wydaje dobrowolnie przedmiotów organ przystępuje do czynności. Podczas przeszukania może obecny być przeszukujący oraz osoba przez niego przybrana. Analogicznie, osoba u której dokonuje się przeszukania ma prawo do wskazana jeszcze jednej osoby, która będzie obecna przy czynności. Zachęcam do korzystania z tego prawa, o którym przeszukiwany powinien być pouczony. Warto przy tym korzystać w takiej sytuacji z obecności osoby kompetentnej, rady prawnego, czy adwokata, który dopilnuje legalności czynności dokonywanych przez organy ścigania, a przy tym spojrzy na czynność w sposób „trzeźwy”. W praktyce osoby, u których dokonuje się przeszukania są zaskoczone sytuacją i zdane na łaskę i niełaskę policji czy prokuratora. 

Warto również pamiętać, iż organy prowadzące przeszukanie są obiektywne jedynie tylko z formalnie. W praktyce w przypadku skierowania do sądu aktu oskarżenia będą one zasiadać po przeciwnej stronie Sali sądowej i dążyć do otrzymania rozstrzygnięcia korzystnego dla siebie. W tym kontekście należy pamiętać aby nie spoufalać się z nimi oraz nie udzielać informacji na własna rękę bez obecności pełnomocnika. 

Z czynności przeszukania sporządza się protokół. W niniejszym opracowaniu pomijam regulacje szczególne dotyczące przedmiotów zawierających informacje niejawne, bądź informacje objęte tajemnica zawodową, gdyż znalezienie powyższych jest raczej zjawiskiem incydentalnym. Zainteresowanych odsyłam do regulacji art. 225-226 k.p.k. Ponadto nie zagłębiam się w omawianie protokołu z przeszukania oraz postępowania z przedmiotami zajętymi w trakcie czynności. Będzie to stanowiło przedmiot odrębnego wpisu.

Pozdrawiam

Tomasz Duda